Han Syver va anleggsarbeidar I heile sitt syndige liv.
Han reiste frå anlegg til anlegg og brødfødde ungar og viv.
Han hadde eit raudbarka andlet og augestein lynande blå,
Som leten på Syver sin snusask, og hatten va vidbremma grå.

Han levde med lunta I neven I eimen av sprengt dynamitt,
Og dansa med dauden I berget, men redda seg unda so vidt.
Og stundo so klinka han glaset I brakkefest tre-stjerne-smell.
Her dugde 'kji halvfabrikata, han Syver drakk berre Martell.

Han va ein bus-general. Pokkers te kar.
Rein dynamitt ifrå vogge til grav.
Jentenes gjest. Frikar på fest.
Like solid som ein bryggeri-hest.

Mineringa sleit på han Syver, so hjarta hass slutta å slå,
Men dokteren fekk det igang att med pacemaker, slanga og tråd.
Han levde I tre, fire måna, men so va're slutt og forbi.
Då sprengde han likbrenningsomna til værs med eit gløymt batteri.