schuivend komt de schaduw van de nacht
dalend als een wrak van duizend eeuwen
de tijden lang vergeten is zijn macht
de huizen staan scheef van de dagen moe
gesloten voor elk nachtelijk gedoe
maar ze blijven thuis ze blijven thuis
verborgen in een diepe kluis

daalt het vuur de bergen langzaam neer
krakend vallen bomen als een dode prooi
een weg gebaand de vlammen komen weer
eenieder weet toch wel wat het beduidt
als het in duizend klokken razend luid
maar ze komen niet ze komen niet
voordat de brand is geschied

‘s morgens weet het licht niet meer
waarheen blaast een wind op 't korrelig puin
de slaap der mensen boort een traag geween
het schouwspel doet hen huiveren van spijt
hoe kan zoiets nu toch in onze tijd
en ze praten dwaas ze praten dwaas
en de beeldbuis brengt een kort relaas