We hebben nu drie vrouwelijke ministers, die toch het kabinet een beetje
bepalen: d'Ancona, Dales en Maij-Weggen.
Maar we moeten ook een vrouw missen. Ze zal de laatste zijn om sentiment toe
te laten en toch heeft zij haar stempel gedrukt op het asfalt van Nederland.

Neeltje, we zullen je missen
Het asfalt is het asfalt niet meer
Ik voel me reuze bedonderd
Nu iemand anders roept: "Rij honderd!"
Leeg is de Coentunnel, en het veer
Breskens-Perkpolder mist iedere sfeer
Ik sta aan de reling en ik luister naar de fluit
Die nu ook minder sonoor is
Jouw stormvloedkering legde het af
Tegen de kinderbadgolfjes van Joris
Neelie, we zullen je missen
Tien jaar waren we samen
Dat is toch iets waar we ons
Niet Voorhoeve, niet Voorhoeve te schamen?

En ik hoor haar nog zingen bij het afscheid a la Frank Sinatra:
"Soms maak ik echt wel eens een fout.
But I chew it up and spit it out
And did it Maij Weggen, eh... Way"