شایع منم احترام نظامی
اگه تو هم بهم احترام بذاری
اگه یه قلب عین آینه داریمثل مایی قابل احترامی
من همه ی آدما رو دوس دارم ، همیشه هم این حسمو بُروز دادم
همیشه به همه خوش بینم درست یا نه
همیشه نشون دادم چقد توو مشتامن
به همه ادب کردم و همین ، ادب کردنا ادب کرد منو رفیق
اَ یه جا دیگه عقلم رسید ، اَ چشم میفتی اگه در دسترسی
من همون بودم که بودم ، همه جا چه توو جمع چه رو فرش خونم
خودم اجازه دادم از دَم بدونن ، خودم به خودم وقت دادم نفهم بمونم
و از هر سوراخ ده دفعه نیش بخوره بهم ، میخو ببینم و باز گیر بکنه بهم
دِ اخه کجای دنیا شیر شل و وله ، یهو یکی اَ توو آینه خفتمو گرفت
ازم خواست بشم چیزی که الآنم ، منی که دیگه شکم سیری ندارم
زیر زمینی ام و بدونِ قلاده ام ، من رپ میخونم تکون بده جمع با من
رو به روت نور بنداز شیر اومده ، سفت و محکم با اینکه دیر اومده
رد شده از لبِ تیغ اومده ، میخونه یه ایران میکوبن هی
خب برا ما هم گاهی اوقات ، خیلی اَ شرایط بابِ میل نبود
ما هم تنگ بود راه پلمون ، ما هم خیلی گیر و دار داشت قصمون
محلِ ما ستاره نداشت ، آدمای بدونِ آرزو پشت دراش بودن
منم عادی بود عقده برام ، اما باز یادمه هر شب تا صبح نگران بودم
باید به یه جا میرسیدم ، وقتی میام نتونی بلند نشی اَ جات
من جوابِ همون سوالایی شدم ، که هیشکی بهش جوابِ منطقی نداد
واسه خودم هی رفتم اومدم ، دیدم حرفای آدما توو دفترِ منن
دیدم خیلی شیرین تر أ پوله ، بدون اجازه حرفمو زدم
الان داره میشه ده سال ، که حالِ جفتمونو مینویسه دستام
داشی منو توو این ده سال ، کسی کفِ این خیابونا نشناخت
من آشنا ترین غریبه ی شهرم ، که دیگه همه اشتباهامو کردم
داشی من دیگه برنمیگردم ، آماده ی صحنم أ همه چی کندم
مشاهده مطالب بیشتر در کانال تلگرام ما
رو به روت نور بنداز شیر اومده ، سفت و محکم با اینکه دیر اومده
رد شده از لبِ تیغ اومده ، میخونه یه ایران میکوبن هی
سخت بود ، خیلی اما باید پس میدادمش ، به خودم داشتم هر دِینی
وقتش شده بود خودمو جمع کنم از این تختِ خوابِ همیشه باهام
وقتش شده بود فکر کنم به دلیلِ کارام ،
به این که چرا هیشکی منو ندیده تا حالا
انگار بسَم بود دیگه این دنیارو دیدن أ پشتِ پنجره ی شیشه ای
انگار بسم بود دیگه این ، مردی که اصل شبیه همیشه نیست
دوباره شروع کردم دوباره از صفر خسته دوباره و دوباره
واسه اونا که میگفتن لیاقتشو نداره ، واسه هر کی ازم منتظرِ جوابِ
حالا لا به لای این کوچه های بلند ،
حالا که دیکه رو در رو توو چِشای توام
حالا که مرد شدم رویِ پای خودم ، قول میدم همه چیو رو به راه میکنم
بِهت قول میدم جبران شه هر ، روزی که توو هم دیگه مشتام گره ان
بهت قول میدم جبران شه هر ، روزی که رو سقف بود از صبح آمپرم
من اینجاب ممرضا شایع ام ، منم و نونِ بندِ به ورقِ مچاله ام
زنده ام به همین بد خطیا ، به توو روت وایسادن با دهنِ گشادم